เนียน...ไม่เนียน (การประชุม)

ได้มีโอกาสไปพูดให้น้องๆ ที่อนาคตจะออกไปประกอบอาชีพเลขานุการ ของมหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลล้านนา ในฐานะศิษย์เก่าสถาบันแห่งนี้ที่ได้ให้ความรู้จนประกอบอาชีพได้ถึงทุกวันนี้ ต้องถามว่า เราได้ทำอะไรให้แก่สถาบันบ้างหรือเปล่า (แอบคิดคนเดียว แต่เสียงดังจังว่า ทำไว้พอสมควร ในฐานะมีส่วนสนับสนุนให้การอาชีวศึกษายกระดับคุณภาพให้สูงขึ้น เพราะคนที่เรียนอาชีวศึกษา ถ้าต้องการศึกษาต่อในระดังสูงขึ้น ถึงระดับปริญญาตรี วันนี้ สถาบันแห่งนี้ก็น่าจะรองรับได้ตรงสาขางานมากที่สุด)





วันนี้ที่พูดในหัวข้อเรื่อง “การเตรียมความพร้อมสู่การปฏิบัติงานในอนาคตอย่างมีประสิทธิภาพ” (คิดได้งัย! ชื่อยาวๆ แบบนี้) จนถึงเวลานี้ ก็ได้ปฏิบัติหน้าที่ตามที่ได้รับมอบหมายจากผู้มีพระคุณ (ลูกศิษย์ที่เคยทำงานสารพัดให้ ครูอาจารย์ที่เคยสั่งสอนด้วยความเต็มใจ ไม่คิดถอดใจกับสารพัดพฤติกรรม)

สิ่งที่เป็นบทเรียนที่เคยเกิดขึ้น หลายครั้งหลายคราจากการเป็นวิทยากร (ผู้ดำเนินรายการตื่นเต้น เนื่องจากท่องบทมาประมาณ ห้าสิบครั้ง ก็มอบหมายให้เป็นพิธีกรอีกตำแหน่ง ไม่ว่ากัน เพราะที่จริงเคยทำหน้าที่นี้มาก่อนแล้ว ดีใจที่น้องๆ สามารถแก้สถานการณ์ได้ดี) ไม่เคยได้บันทึกเกร็ดเล็กเกร็ดน้อยไว้ว่า มีอะไรบ้าง ครั้งนี้เกิดไอเดียว่า ควรจะทำ เผื่อผู้ที่คิดจะจัดการประชุมต่างๆ อาจจะได้ข้อคิดในบทความนี้บ้างไม่มากก็น้อย

สถานการณ์ปราบเซียน (เป็นสำนวนไม่ได้หมายถึงผู้เขียน) ในการเป็นวิทยากรครั้งนี้ น้องๆ จะรู้หรือไม่ว่า ข้าพเจ้านั้น แทบจะตกม้าตายในงานนี้ มีอะไรบ้าง แล้วมัน เนียน...ไม่เนียน (เหมือนคลิปที่ให้น้องๆ ได้ดู) เริ่มตั้งแต่




วิทยากรหิวน้ำ พอเริ่มรายการรู้สึกคอแห้งมาก ก็พูดออกไปว่า รู้สึกจะเจ็บคอ ปรากฏว่า ไม่เวิร์ค กวาดสายตาดูแล้วไม่มีใครขยับสักคน (คิดในทางที่ดีว่า การพูดเริ่มต้นของเราคงจะเป็นที่น่าสนใจ) อด! พอได้น้ำผู้พูดก็ติดลมบนจนไม่สามารถจะดื่มน้ำได้แล้ว แต่น้องก็เสิร์ฟน้ำได้ดีเป็นน้ำชามีสองแบบให้เลือก โอกาสที่จะได้ดื่มก็พอดีเลิก คราวหน้าก็คงจะไม่มีการอ้อมค้อมแบบนี้อีก เห็นหรือเปล่าว่า คนนั้นช่างแตกต่างกันเหลือเกิน

ไมโครโฟน หลังจากไมโครโฟน สังหารพิธีกรและประธานเปิด ไปเรียบร้อยแล้ว ใจก็นั่งคิดแล้วว่า ถ้าไอ้ตัวที่เราจะพูดมันเป็นแบบนั้นอีก แล้วน้องเค้าจะไปหาที่ไหนให้ทันการ คราวหน้าสงสัยไปงานไหนต้องเตรียมไมค์ไปด้วยจะดีมั๊ยเนี่ย! แต่แล้วพระเจ้าก็เข้าข้างครึ่งเดียว (เฉพาะครึ่งแรก) เสียงไม่มีปัญหาและราบรื่น แต่ช่วงหลังๆ เสียงไมค์เริ่มขาดช่วง เมื่อมีการขยับ วิธีแก้ปัญหาก็คิดและทดลองกันตอนนั้น เริ่มตั้งแต่ม้วนสายไมค์กดตรงฐานไว้ พอแก้ขัดได้ พอเริ่มขยับก็หายอีก ทีนี้ก็ลองให้ไมค์ขยับน้อยที่สุด ก็ได้ผลเป็นที่หน้าพอใจ ซึ่งขัดกับบุคลิกของผู้พูดที่มือจะไม่คอยอยู่นิ่ง งานนี้ก็ตกไปหลายประเด็นที่จะพูดให้น้องๆ ฟัง เพราะ (น้อง) ไมค์เป็นเหตุ

เก้าอี้ที่นั่ง รู้สึกจะไม่พอดี มันจะเตี้ยเกินไป เพราะผู้พูดก็ตัวนิดเดียว (ขนาดยัดอะไรเข้าไปมากมายแล้ว) นั่งไปนั่งมารู้สึกว่า ตัวเองเริ่มจะจมลงไปกับเก้าอี้ตัวนี้ อีกประการหนึ่ง เกิดความไม่คุ้นเคยเพราะทุกครั้งที่ทำหน้าที่เป็นวิทยากรก็ไม่เคยจะได้นั่ง (จุมปุ้ก) แบบนี้ ระยะหลังทำงานนี้ทีไร เหมือนได้ออกกำลังกายเพราะจะเดินนับได้หลายกิโลเมตร วนไปวนมา ก็คิดจะหาวิธีที่จะลองลุกยืนพูด พอดีได้พูดถึงหัวข้อ Creative (ความคิดสร้างสรรค์) ก็สบโอกาสยืนพูดเพื่อโชว์ชิ้นงานของครูจรวยพร (วอศ.ลำปาง) ที่เป็นสมุดจิ๋ว พระบรมฉายาลักษณ์ของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ครบรอบ ๘๐ พรรษา เมื่อยืนขึ้นก็พบความจริงว่าความไม่พอดีของโต๊ะและผู้ฟังข้างหน้าและผู้ฟังข้างหลัง ยืนแล้วมันโด่ๆ อย่างไรชอบกล และเมื่อจะคลิกเม้าท์ก็ไม่สะดวกต้องก้มตัวลงมาก เสียบุคลิก ตกลงก็ค้นพบสัจธรรมว่า หล่อนนั่งพูดนะมันดีแล้ว.. และเลิกคิด... ไม่เวิร์คอีกเหมือนกัน

Notebook ผู้พูดได้พยายามนึกถึงเรื่องนี้เป็นลำดับแรกๆ ของการพูด เพราะไม่ใช่เครื่องของเราที่เอามาเอง ดังนั้น การเตรียมตัวในเรื่องนี้ไม่ว่า จะเป็นการเตรียมข้อมูลที่ใส่มาใน Thump drive แล้วจะยัง Write ใส่แผ่น (กันเหนียว) อีก 1 แผ่น ให้มันรู้กันว่า คนกับเครื่องอันไหนจะแน่กว่ากัน ไม่รวมถึงการเช็คข้อมูลในทั้งสองแหล่งอีกประมาณแหล่งละ 2 ครั้ง เนื่องจากข้อมูลที่จะมาพูดวันนี้มันมีทั้งข้อมูลอักษร, ภาพ, Clip, การลิงค์ Internet

เมื่อผู้พูดมาถึง (ก่อนเวลามากเกินไป) ก็ขอทดลองใช้เครื่องเพราะจะต้องรู้ว่า วิธีการปรับเสียง, การนำเสนอที่ต้องการแสดงภาพปรากฏบนจอ, การใช้อินเทอร์เน็ตในห้องนี้ที่มีระบบไวไฟ, ทดลอง Clip จะเป็น Media player หรือเป็น Winamp, ขนาดของภาพใน Clip ที่จะทำให้เต็มจอ สิ่งเหล่านี้ได้ผ่านการทดสอบ

แล้ว...อย่าไว้ใจทาง อย่าวางใจเครื่อง ก็เกิดขึ้นจนได้ Clip หลายเรื่องไม่ยอมทำงานทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้ได้ทดสอบแล้ว เนื้อหาไม่หาย แต่ไม่ครบแฟรมที่ต้องการนำเสนอ ก็เป็นที่พึงพอใจของผู้พูดในขณะนั้นระดับหนึ่ง

และแล้ว..... มีการเตือนระบบไฟ ซึ่งรู้สึกแปลกใจว่าทำไมต้องเตือน ก็มันมีสายไฟโยงอยู่แล้ว และเมื่อขยับเครื่อง ก็รู้ว่ามีคนวางยา! (อีกแล้ว) คุณน้องไม่เสียบปลั๊กไฟ คราวหน้าอย่าให้พลาดแบบนี้อีกนะ (พิมพร) แบตเตอรี่สำรองไฟสำหรับเครื่องวันนี้ น่าจะอยู่ประมาณ 2 ชั่วโมง แต่นี่ลืมไปว่า เปิดลองเครื่องกันมานานพอสมควรก่อนที่จะมีการนำเสนอ ส่งผลให้มีการรวบรัดและตัดตอนกิจกรรมออก 3 กิจกรรม และในที่สุดเครื่องก็ดับวูบช่วงที่กิจกรรมสุดท้าย ....อาเมน


งานวันนี้ จะจบด้วยเหตุแห่งความประทับใจผู้ฟังหรือไม่ ผู้พูดไม่อาจจะเดาได้ ถ้าเกิดความพึงพอใจก็เป็นอานิสงส์มาจากได้อาจารย์ดีที่สั่งสอนให้เรามีความสามารถ หากตรงกันข้ามก็ไม่เป็นไร ถือว่า มาแลกเปลี่ยนเรียนรู้กัน ที่เขียนมาทั้งหมด อ่านแล้วก็น่าจะได้หลายประเด็นที่จะนำมาใช้ในการจัดการประชุมสัมมนา หากน้องๆ ที่ฟังในวันนั้นได้อ่าน..ช่วยบอกหน่อยว่า วันนั้นที่น้องๆ ได้เห็น (กับความเป็นจริงที่ได้เล่ามา) ตกลง! เนียน...ไม่เนียน



ขอขอบคุณ :
อาจารย์สีดา จิโนรส
นักศึกษาวิชาเอกการจัดการสำนักงาน มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลล้านนา เขตพื้นที่ภาคพายัพ เชียงใหม่